Uzun zamandır ben olmayı bırakmış gibiyim. Gibisi fazla hatta, bıraktım. Sanki kendimi alıp bir kutuya koymuşum da bedenimi bir başkasına kiraya vermişim. Öyle bir kiracı ki bu acımasız, tembel, çok konuşan ama harekete geçmeyen bir korkak. Kendisi için önemli olduğunu söylediği şeyleri bile boşlamış bir salatalık. Evet, tam anlamıyla salatalık.
Çıkarıyorum artık o yapış yapış kiracıyı. Yeniden başlamaya çalıyorum. Bu aralar buna nasıl ihtiyacım var anlatamam size. Bir insan kendini ne kadar boş ne kadar amaçsız hissedebilirse ondan daha boş hissediyorum. Bu boşluğu doldurmanın en güzel şekli kelimeler benim için. Uzun zamandır kaybetmiş olduğum, ihanet ettiğim kelimeler... Yanlış anlamasın kimse, ben öyle çok iyi, çok güzel, edebi değeri olan şeyler yazdığını iddia eden biri değilim. Kendi çapımda takılıyorum sadece. Hee bir de böyle sanki sürekli okuyanları olan biriymişim gibi size konuşuyor olmam yanıltmasın, hitabeti kolaylaştırmak için yapılan bir şey bu.
Neyse işin özü yeniden bir yerlerde kaybolana kadar yazmaya devam etmeyi planlıyorum. Planlarını da çok gerçekleştirebilen biri de değilim ama elimde bir tek bu kaldı. Çünkü yaşıyor hissetmemi sağlayan tek şey hala cümle kurup burada birilerine bir şeyler anlatıyor olmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder