Beyin Ölümü

18.06.2017

Tükenmeye başladı beyin hücrelerim,

Bu soğuk ulaşılmaz hücremde otururken.

Şiirler yazdım okunmadı,

Masallar anlattım kimse uyumadı,

Şarkılar söyledim kuşlar eşlik etmedi,

Acaba yok muyum ben dedim, seslendim,

Kimse cevap vermedi.

Işık bekledim yanmadı.

Nefes aldım, ciğerlerimin yolunu şaşırdı.

Parmaklıklara sarıldım, soğuktan titreyen demirlere,

Ellerimi parçaladılar, ittiler, beni istemediler.

Beynim ağlamaya başladı,

Ben de bırakıp gittim onu

Paslı, nemli ve soğuk hücrenin içinde.

23.06.2017

Yeni bir şeyler arayışındayım bu aralar. Kendimi farklı şeylerle doyurmaya, karnımı tıka basa doldurmaya çalışıyorum. Başarılı oluyor muyum? Galiba evet, bi’ kıpırtı hissettim sanki midemde. Boşluktaki ufak mutluluk kırıntıları, kendimi daha iyi ifade etmeye başlamam, gidilecek yeni yollar bulmam… Sanırım bunlar doğru açıda olduğumun göstergeleri ya da birkaç santim daha büyümüş olmamın.

Kafamın içi o kadar dağılmış ki kenara itip eşyaları köşeye kıvrılamıyor beynim artık. O yüzden toparlanmalı ve bahar temizliğine girişmeli nöronlarım. Yazın gelmesiyle kullanılmamak üzere kenara kaldırılmaya çok alışmış kafamı işler halde tutmaya zorlanıyorum bu sene. Kendimi tembelliğe, oradan oraya atmaya nasıl alıştırmışsam bu yazıda konu bütünlüğü bile sağlayamayacağım gibi. Her yaz dağıtıp dönem başında adapte olmaya başlayarak işi tamamlayamadan bir okul yılını bitirmek ruhuma öylesine yapışmış ki...

Rafları yeniden düzenliyoruz işte efendim. Yaşanacak daha kaliteli ömür oluşturmayı deniyoruz, yeni basılmış taze fikirler ve çalışma gayretleriyle. Böyle büyük kararlar almak yok ama bu sefer. Küçük küçük süpürmeler, denemeler, bebek adımları, yormadan ve yılmadan süreklilik yakalamak adına çabalar.

Gizli saklı köşelerimi anca fark ettiğim için çokça anlatmak istiyorum kendimi insanlara işte böyle. Çünkü, daha kendine fısıldanacak bir çok sır buldum beynimin ücra köşelerinde ama hepsini birden de önüme dökmeye cesaret edemiyorum.

Geç Kalmış Kaçış

21.05.2017  

Gün batımına karşı yürüyorum yollarda, üzerimde beyaz gelinliğim. Çamur sıçramış birkaç yerine, aldırmıyorum. Kafamda bin bir düşünce, hangisi daha önemli karar veremiyorum. Kaçtım, bütün yalanlardan, bütün korkularımdan. Damardan vurmuşum özgürlüğü, kafama vurmaya başlamış yavaş yavaş.

Sahte bir sevgiye kanıp tiyatro yaşamanın eşiğinden dönmüş biri ancak bu kadar huzurlu olabilirdi. Sahi, güneşin batışını en son ne zaman izledim ben?

Aynı Kalem Farklı Yaşam

25.05.2017

Çok yazarmış, az yazarmış

fark etmez.

Burada, benimle, aynı kalemi tutup

farklı şeyler yazabiliyorsun ya

o yeter bana.

Yetmek az bile

ömrümü doyurur,

ruhumu sarar,

yaşamım olur…

Mutlu Son

27.05.2017

Umutlarım at sırtında dörtnala

Uzaklaşıyorlarmış benden.

Geride, gerilerde kalmışım

Zamanımdan ve insanlarımdan.

Ruhum dahi bırakıp gitmiş de beni

Bedenim oracıkta sessiz sakin yatıvermiş.

Sonra ölmüşüm sanmış

Beynimdeki düşünceler,

Toplaşıp gömmüşler çürüyen hayallerimi.

Sesi soluğu kesilmiş

Gökyüzüne uzanan ellerimin

Bütün yaşama belirtilerim, çekilip kenara,

İzlemeye başlamışlar bu acı dolu tiyatroyu

Ben kıvranırken olar kıs kıs

Gülmüşler.

En sonunda,

Soğuk ve nefretimle ıslanmış toprakta

Vücudum bir başına kalmış.

Hikayenin bitiminde huzura kavuşmuşum.

29.05.2017

Değişik bir mutluluk var üzerimde. Nereden geldi ne zaman geldi anlayamadım doğrusu ama güzel geldi. Gördüğüm ama hatırlamadığım rüyalarımdan biri mi sebep oldu yoksa zaten içimde bir yerde hep vardı da ruhumun çektiği işkencelere katlanamayıp yüzüme mi attı kendini anlayamadım. Bedenimin kendini avutma modeli olarak çıkardığı yeni bir koruma programı da olabilir: Somurtmayı acilen kesmelisin.

Hani nasıl bir mutluluk biliyor musunuz, böyle uzun zamandır istediğim şey ağaçtan önüme düşmüş sanki ya da fizik2’ den AA ile geçmişim gibi bir mutluluk. Üç gün sonra bile aynı böyle gülümsemeye devam edecekmişsin gibi hissettiren ama aslında gün sonuna geçip gidecek olan mutluluk. Beni oturup onunla ilgili yazmaya iten mutluluk. Arkasında acının saklandığını bildiğim mutluluk.

Bunları yazarken yavaş yavaş solmaya başlamış mutluluk. Mutlu olduğumu dile getirdim diye mi gitmeye başladı tıpkı seni seviyorum diyince kaçan hayallerim gibi?

bu gece de sarhoş

Sarhoş balıklar misali

Dolanıyorum oradan oraya

Her köşede bir tehlike

Her köşede kayboluş

Yalnız kalmışım yine

Herkes gitmiş tek tek

Daha bir başıma vurmuş 

Hasretin kokusu

Gözlerim kan çanağı, ellerim buz tutmuş

Sonra aniden sarılmışsın bana 

Geçmiş bitmiş her şey

Ve uyanmışım birden

Ayılınca gelmiyorsun yanıma

Denizin içinde suyla sarhoş olan

Balık olmam lazım benim.