27.05.2017
Umutlarım
at sırtında dörtnala
Uzaklaşıyorlarmış
benden.
Geride,
gerilerde kalmışım
Zamanımdan
ve insanlarımdan.
Ruhum dahi
bırakıp gitmiş de beni
Bedenim
oracıkta sessiz sakin yatıvermiş.
Sonra
ölmüşüm sanmış
Beynimdeki
düşünceler,
Toplaşıp
gömmüşler çürüyen hayallerimi.
Sesi soluğu
kesilmiş
Gökyüzüne
uzanan ellerimin
Bütün
yaşama belirtilerim, çekilip kenara,
İzlemeye
başlamışlar bu acı dolu tiyatroyu
Ben
kıvranırken olar kıs kıs
Gülmüşler.
En sonunda,
Soğuk ve
nefretimle ıslanmış toprakta
Vücudum bir
başına kalmış.
Hikayenin
bitiminde huzura kavuşmuşum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder