yazamıyorum... YAZIYORUM!

Acı çekmenin, üzülmenin bana bir şeyler yazdırdığını düşünürdüm ama şuanda acı çeken mutsuz biri değilim, yazıyorum. Mutlu da sayılamam gerçi. Boşum artık. Bomboşum… Hiçbir şey hissetmiyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum. Boğazıma takılmış bir kılçık, boğuluyorum. Ne konuşabiliyorum ne susmak istiyorum. Ağlamak istiyorum, ağlıyorum, rahatlayamıyorum. Duygularım kör düğüm olmuş, çözemiyorum. Ve kimse göremiyor beni, kimse dokunmuyor, kimse yardım etmiyor. Çığlıklar atıyorum halbuki, fark edemeyecek kadar uzaktaki insanlara demek ki.

Sanki, sanki tel örmüşüm beynimin etrafına çalışırsa yakacağım canını ya da sırça bir fanusa koymuşum ciğerlerimi nefes alırsa kıracağım ve elimde kızmış bir demirle beklemişim kalbimin başında, atarsa eğer, severse eğer birini ya da severlerse onu, yakacağım. Bu işkenceyi başkası yapsa karşı koyacağım ama ben kendime yapınca ses çıkartmıyor ellerim. Savaşamıyorum kararmış ruhumla, savaşamıyorum pörsümeye başlamış varlığımla. Kaldıramıyorum düştüğü çölden benliğimi, kurtaramıyorum ayaklarımı kumdan. Tüm bunların yerine yakınmakla yetiniyorum bu aralar. Sanki yeterince isyan edersem olduğum şekle, kendiliğinden düzelirmiş gibi. Artık kendimi eski halime döndürmeye çalışmakla uğraşacak enerjim kalmamış gibi. Yeni bir ben yaratmaya da malzeme bulamıyorum…