Boş, bomboş hissetmek. İçinden bir şeylerin kopup gittiğini fark etmek. Her saniye daha çok kaybetmek. Sahra’yı geçmeye çalışır gibi susuz, ayakları yara bere içinde, başında akbabalar uçuşmaya başlamış…
Kendine verdiği sözleri bile tutamayan, acınası, aciz, korkak, benliğini yitirmiş varlık. Ne ara bu hale geldiğini bile fark edemeden yuvarlanıp yerlere yapışmış. Binlerce kez hayal kurup yüz binlerce kez bu hayalleri parçalamış kişilik. Kurtulmaya çalışırken daha çok batmış, dibe çekilmiş…
Her ne olursa olsun vazgeçmemeyi, pes etmemeyi öğrenmiş
benlik. Milyonlarca kez daha parçalanacağını bilse de hayaller kurmaya devam
eden ben. Ruhum susuzluktan kavruluyor. Kaybediyorum, kayboluyorum ama ayakta
durmaya çalışmaktan da vazgeçmiyorum. Dimdik durmaya devam edip baştan bir hayat yazmak
için hala vaktim var biliyorum, inanıyorum, çoğu zaman korkuyorum, yılmıyorum.
Elimde kalan tek şey ben olmanın verdiği haz. Akbabaları taşlayıp dizlerimin
üzerinde sürünüyorum ama ilerlemekten vazgeçmiyorum .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder