Ne zamandır oturuyorum bu koltukta
bilemiyorum. Ne saate baktım geldiğimde ne de havanın rengine. Gözlerimi de
kırpmamışım belli, kurumuşlar acıyorlar: Halbuki en son ağlıyordum…
Yine düşüncelerimle tartışmaya
girmişim gibi. Keşke sonuçlarını hatırlayabilsem. Bu aralar vücudum benden
habersiz hareket ediyor. Beni koymuş bir kenara, kontrolü ele geçirmiş, ben de
olanları hatırlamayan kötü bir seyirciyim ruhumun içinde. Basitçe söylemek
gerekirse deliriyorum işte. Belli değil mi zaten? Almışım aynayı elime kendimle
konuşuyorum, kendimi bana şikayet ediyorum. Geri dönmüşü olmayan bir kaybın
ortasındayım. Zihnimin tek kişiliğinin kaybı. Beni korumak için yine beni
kaybediyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder